Tijdens de Pasen zat ik op een plek waar als ik uit de auto alleen al stap het gevoel heb thuis te zijn: een plek waar ik graag kom, al jaren. Het mooie is dat daar in huis weinig afleiding is, een soort van huis in zen stijl. En wat ik meeneem is altijd hetzelfde: mijn (studie)boeken, mijn schrijfsels, gezin. De eenvoud is waar ik van houd. Als ik niet lees of studeer dan loop ik en dat verveelt nooit, meer dan
dat heb ik niet nodig: er is dat wat me vervult.
Het is me ook nog nooit overkomen dat ik naar huis wilde zoals deze Pasen.
Want deze Pasen is er iets voorgevallen wat maakte dat ik in mijn eigen zwarte gat viel (het doet er niet veel toe wat de oorzaak was. De kleur zwart omschrijft goed dat het een toestand is van fixatie, gewoon kleurloos. Je kent het waarschijnlijk zelf ook wel in jouw eigen leven) en ik ben er letterlijk keihard in gedonderd totaal onverwachts. Iets had mij zo diep geraakt waardoor ik werkelijk totaal uit het veld was geslagen zonder dat ik de klap zag aankomen. Ik kon niets anders dan huilen en lopen langs de zee en in de duinen. Dat ik naar huis wilde, weg van mijn favoriete plek, heb ik in 15 jaar niet meegemaakt. Ik wilde vluchten van dat wat mij zo intens raakte. Nu koos ik ervoor om te blijven en te vertoeven in mijn verlorenheid en angst. Hier heb ik het te doen en alle neigingen om uit het gat te willen klimmen nam ik waar en iets gaf mij vertrouwen om dat aan te kunnen gaan.
Wat doe ik normaal in deze situatie? Wat doe jij? Ik ga direct in de oplossing, ga dat doen wat maakt dat ik vrij ben van wat me zo`n gevoel kan geven. Ik deed dit keer niets. Niets doen en vertoeven. Ik kwam tot stilstand en kon daardoor naar mezelf kijken en waarnemen in plaats van ervan weglopen.
Dat was nieuw en interessant want daar zat de groei: in hoeverre durfde ik te vertrouwen op de ontvouwing van de tijd. Ik sprong erin en werd beloond: ik kon zijn met mijn pijnplek en ik luisterde naar mijn eigen noodkreet. Waar komt die pijn vandaan en wat heb ik nodig? Het lukt mij door met aandacht te voelen en mezelf te observeren door stil te zijn.
Waarom noem ik dit nou een spiritueel pad?
Het aardse verbinden (de mens met alles wat zich aandient) met het grotere, met vertrouwen als basis, zal het antwoord zich op zijn eigen tijd ontvouwen zoals de natuur op zijn eigen tijd groeit en bloeit.
En het is echt niet zo dat al mijn pijn weg is, sterker nog, het kan zo weer aangeraakt worden en dan voelt het alsof ik terug bij af ben. Ik zie het nu als een uitnodiging om te kijken wat er onder die lagen pijn zit, alsof het tijd is om van die pijn te leren en te groeien. Want ik heb het ooit gehad over dat propje onder het tapijt weet je nog....en nu ga ik het tapijt glad strijken, of beter: kijken wat eronder ligt.
Loop je mee?
Amon Krijger